Wednesday, December 23, 2009

an year of solitary reading

It is that time of the year when one thinks about what he or she did in the past 12 months. People will reflect upon their good and bad deeds and will come up with new resolutions for the New Year. I've always been a no resolution person, simply because I do not believe in them. Giving up drinks, eating less non vegetarian, bringing down weight to 60kg, going to gym, learn new technology, get a new vehicle etc is just not me. I do not plan for these things. I take it as it comes. And probably the only resolution I, knowingly or unknowingly takes, is to read as many books as possible.

Alexis, in his latest blog post, talks about finding time to read and says he has given up television to find time for reading. I know many a people who say they do not find time to read. To quote Alexis – “People who are passionate about books and who love reading would somehow find time to read; at least a few pages or chapters every day. For them reading is like eating. If they don’t read they starve.” And I believe in that.

Let me tell you, I have that irresistible feeling, which I cannot explain, deep down the heart if I do not read everyday. It has become an addiction. This year I had moved out and was staying alone, since the last standing roommate also decided to tie the knot. I had lot of time at hand and lot of books to read. Sometimes I shut out TV completely. There were weekends where I never switched it on. I slept just for sleeping except in the weekends, when I woke up at 10 AM. I stayed late and read. I read in the toilet, and I read in lifts. I read while my system rebooted, and I read at the office cafeteria. It has been a year of solitary reading, which I am proud of. This post is not about my achievements in reading this year, but about the good books I read in English and I hope you too read them.


I started the year with A Town called Dehra, by Ruskin Bond on a train en route to Bhubaneswar. It is a simple book where the author explains the town, Dehradun, where he was brought up. I then moved on to The Brothers Karamazov by Fyodor Dostoyevsky. Ah! What can I say about the master? The story is about a father, his 3 sons, his death and an illegitimate son Smerdyakov and the search for the murderer. The novel also portrays Oedipal theme in a very mild manner. It is novel about crime, passion, jealousy and love. Dostoyevsky has put in a lot of autobiographical elements in his final novel and the best part of the book is the characterization of people of the novel. You will feel hatred for the father, Fyodor Karamazov and think whether such persons do exist. They hit on you and believe me it is definitely going to give you a hangover. And the best quote I liked from it is Father Zosima’s advice to Fyodor Karamazov – “A man who lies to himself, and believes his own lies, becomes unable to recognize truth, either in himself or in anyone else, and he ends up losing respect for himself and for others. When he has no respect for anyone, he can no longer love, and in him, he yields to his impulses, indulges in the lowest form of pleasure, and behaves in the end like an animal in satisfying his vices. And it all comes from lying-to others and to yourself”. The Brothers Karamazov is undoubtedly the best book I read this year.

The next best thing I read would be Amulet, by Roberto Bolano and The Power and the Glory by Graham Greene, followed by The Scarlet Letter by Nathaniel Hawthorne. Amulet is about a woman’s resistance to the Mexican army’s 1968 invasion of the university where she studied. As she lay down in the women’s toilet she recalls her bohemian way of life. She calls herself the “Mother of Mexican Poetry”. I always loved Latin American authors and this one, which may not be the best of Bolano, truly reflects the life of Latin American poets and writers during the times when Mexican unrest.

The Power and the Glory is also set in Mexico but covers a different theme. Its main protagonist is the unnamed Roman Catholic priest, called as the “whisky priest” for his love for alcohol, who evades the anti clerical governor and his secret police in an area where Catholicism is outlawed. But the priest is sinful and is haunted by the past especially the fact that he has fathered a child. He also meets a Judas like character in his journey who finally tips him of to the Police Lieutenant. The priest is captured and killed, but in the end we see another priest coming to the same area, may be suggesting that power of Catholic Church.

The Scarlet Letter talks about the themes of sin and guilt. In the 17th Century Boston a married young woman, Hester Prynne, is accused of committing adultery and giving birth to a child. She is not ready to reveal the name of her lover, the father of the child. So as a punishment for committing adultery, on the breast of her gown, a rag of scarlet cloth that is of the shape of a letter is stitched up. The upper case letter is A, which represents adultery that she has committed and it is a letter of shame for the entire town. She is forced to live in the outskirts of the town after being shunned by the entire community. Meanwhile her husband now assuming the name of Roger Chillingworth comes to the town and takes up the role of a medical practitioner for the ministry. He has his own doubts about Hester’s lover and soon founds out that it is none other than a Minister of the City, Dimmesdale. A letter A, supposedly burned onto the Dimmesdale’s chest under mysterious circumstances, is seen by Chillingworth when he attends Dimmesdale for his mysterious heart trouble. Chillingworth’s suspicion is confirmed and he now wants revenge. Nathaniel Hawthorne has handled the theme of sin and guilt with dense psychological details. It is too painful to read at times and needs a lot of patience.

Roots: The saga of an American Family is a big, time consuming novel written by Alex Haley about the African slaves brought into America. It follows the protagonist Kunta Kinte from his birth in a small village Juffure in Gambia, Africa to his arrival in America. He was a practicing Muslim of Madinka tribe before being captured and enslaved by the Whites. It then traces his journey to Americas in filthy conditions, his escape attempts, his marriage and raising kid. I read it till there and found it too hard to move. Nevertheless it’s a good book if one wants to understand about the conditions in which slaves where brought up once upon a time in America. The tough part of the book is to understand is the Language spoken by the Black Americans in those times.

Zorba the Greek written by the Greek Novelist Nikos Kazantzakis is my current read. It is the story of mysterious and adventurous Alexis Zorba who befriends the narrator, who is ready to leave for Crete to open a lignite mine. Zorba approaches him for work and the narrator is fascinated with Zorba’s opinion and attitude. He decides to have him as his guy to over see the mining. Once at Crete the narrator, who has socialist ideologies, tries to befriend the workers. Zorba warns him saying – “Man is a brute.... If you're cruel to him, he respects and fears you. If you're kind to him, he plucks your eyes out.” I am yet to finish it and by the way it is going I should finish it fast. It is interesting and it is about Zorba only. He is the main character around which the story is revolved. The way in which he handles people, his thoughts about life, the way he seduces Madam Hortense and makes love, his adventurous mind, all leaves a big impression on you.

That ends the list and post. It has been a year where I bought a lot of books too. I couldn’t go to the Bangalore Book Festival this year, but still Blossom, Mathrubhumi and DC Books didn’t disappoint me in my quest for books. I have been also been reading a lot of Malayalam Novels, Short stories and Screenplays and have written about the same in my Malayalam Blog

And as I started this post quoting Alexis, let me end this post with the same message that Alexis has put out in his post. For this Christmas and New Year when you are buying gifts for kids buy them books instead of a play station or video game. Take them to the local library and get them a membership. Read out books to them if possible and inculcate the love for books and passion for reading. Teach them good reading and not just good books.

Wishing you all a Happy Christmas and Prosperous New Year ahead.


Image Courtesy - The Guardian UK

Tuesday, December 15, 2009

at times..

You say the test cricket is dying. And then to prove all the critics wrong New Zealand and Pakistan sets up a brilliant match in Napier, New Zealand. Pakistan sets a target of 208 in 43 overs for New Zealand, and New Zealand starts well. The purist in me is ecstatic hoping for a thrilling finish. Postpones my ablutions till tea break, and once it is done, speeds on Red to catch the remaining of the match on the Net.

And what does god do?

He/She sent huge droplets of water in the form of rain to Mc Lean Park, Napier. And New Zealand needed 118 runs in another 23 overs with 10 wickets in hand.

Ah, God. You are so cruel at times. Guess you too turned 20-20 off late.

Monday, December 07, 2009

of ghosts and vampires

This week while I was coming back home, a movie was put on in bus. It was the recent Malayalam movie kaaNaakaNmani (കാണാകണ്മണി) directed by the Veruthe Oru Bharya fame Akku Akbar. It had a powerful message against young couples purposefully aborting their pregnancy just because they are not ready for parenthood. But the movie as a whole is executed very badly. The director has brought in a concept, where the restless soul of the aborted child (named Shivani) enters into the couple's present child (Anagha) and wows to kill Anagha since Shivani never got the care that Anagha got from the couple. The parents realise their mistake and as per the elders advice apologizes to their aborted child. But Shivani is not so easily tamable. She takes Anagha to a waterfall to drop her, but seeing that her parents are crying and devastated at Anagha's plight, decides to give Anagha back.

I am not dwelling into the details of the movie as the movie lacks a good script. There are lot of loopholes and no wonder it bombed in the box office. But what made me write this post is the different way in which the director treated the restless soul (ദുരാത്മാവ്) of the kid. I almost expected a Thilakan or some other meledam namboodiri or a Kathanaresque Father (the couple are Christian-Hindu) making an entry and killing(or removing) the haunting Shivani. But there was nothing like that. The trouble goes on its own.

That made me wonder why is that it is necessary that restless soul needs to be treated with a sorcerer. While Manichitrathaazhu brought in science and sorcery to tame Nagavalli , some of the Vinayan movies like Vellinakshatram and Aakashaganga entirely depended on the well known sorcerers for taming the vampires. Why one never thought that the restless souls encroached onto the human mind may go on its own? In this movie the vengeance, which actually should be towards the parents (because they took the decision of aborting), is against the sibling child who is raised with great care by the couples. May be that is why Shivani decided to leave Anagha alone. But why she didn't kill her parents then? How can she sit calmly with out fulfilling her vengeance? Aren't all ghosts/vampires supposed to get satisfaction by killing the person they intend to? Or am I totally lost here :-)

Kaanakanmani for sure is a pathetic movie, but this twist on the restless soul abandoning the human soul without any problem is what surprised me. Akku Akbar takes out a very valid message out to the viewers, but in a pathetic way.

Long Live Manichitrathaazhu!!

Wednesday, November 18, 2009

malayalam story - നഗരത്തില്‍

The first story that I wrote in a time bound fashion for Prabhodhini Vayanasaala's Annual Magazine - Vykhari - is now available as a blog post in my Malayalam Blog. I am thankful to my friend Joju for recommending my name and also to Jincy of Prabhodhini who gave me the opportunity to write and published it. I really enjoyed writing it especially with the excitement to finish off within the time.


The story - Nagaraththil -നഗരത്തില്‍ (In the City) - is about the city's indifferent attitude towards the common man. The spark of the story are a couple of incidents that happened in Bangalore city. I had noted it down in my personal diary and made some notes about it myself. When Jincy asked for an article, I didn't think anything but to develop the notes into a story. I hope you like it. The comments and criticisms are most welcome.

Wednesday, November 04, 2009

mashithantu dictionary | മഷിത്തണ്ട് നിഘണ്ടു

The online Malayalam Dictionary Mashithantu is now available in a new form. Its more clearer, better and user friendly. This was released on the web on Nov 1st, The Kerala Piravi Day - one of the most auspicious day in the life of a Malayali. The impression the new version gives is much better when compared to the old version.


First up there is Google's and Mozhi's transliteration facilities embedded into the site along with Mashithantu's own transliteration. So it is completely up to the user how to type in the word he or she wants, to search the meaning for.

Then the most important feature that excites me is the fact that even "I" & "You" can add new words or edit the meaning of existing words (if we find it wrong) in Mashithantu. This I believe is the USP of the site.

There is a Thumbs Up/Down feature which is fine tuned from the previous version. Using a thumbs up and thumbs down button, the end user can inform the Mashithantu team whether he or she is satisfied with the results.

Hats off to my dear friend Joju John, Unnikrishnan K. P and the entire Mashithantu Team for bringing this up in the new avatar. I am proud of being an end user, a bit of contributor with words, crosswords, my bit of marketing and word of mouth publicity.

Here is the news about the release in the online version of Mathrubhumi .

Please visit http://dictionary.mashithantu.com and continue supporting it.

Friday, October 30, 2009

why agassi?

Its so shocking and sad, when people whom we considered idols or heroes come back and disclose that they have cheated. Why Agassi? Why did you do it?

There was a time when I used favour always Agassi, against any big shot. Even against Fedex I favoured Agassi. But when you hear such news, the confessions people make in the autobiographies, it certainly saddens you. May be the book will sell a lot, may be he will get pardoned, the WADA may be disappointed, but the true fan who might have spend sleepless nights watching an US Open is really devastated on hearing such news.

Sunday, October 04, 2009

life as such..

Life this year has been more of deaths all around. Apart from the famous, there have been many a deaths in my family too. My Vallyachan's death was a shock to us, especially when no one expected it. He was down and out and there was a time when we all thought he wouldn't survive another day, but he made it and then lived for another year more in proper health, and then one fine morning he passed away in his sleep. How cruel life is? I was in Chennai, when Achan called up and informed about his death. I didn't know what to do for a few minutes. I was acting weird, finding a means to return home at the earliest. I couldn't reach vallyachan's house on time, but only the next day when the cremation was over. And all I could do was that.

Narayanettan was an all rounder in my Dad's family. He is my uncle's brother in law, and was an omnipresent personality. Marriage or house warming or any other function he will be there. A nice person who always enquired my studies and job. Cancer it was. Probably I am thankful to god here as I never saw him after he was diagnosed with cancer. My parents said the chemotherapy and medicines had weakened him. I went after his death and paid my respects. My memory of him is intact in my mind. The completely grayed hair, the white dhothi and shirt and the black bag all remains intact in my mind.

People whom we grew up with, whom we heard of and admire while growing up. All of them are turning old and slowly fading away. Some are sudden, while some are gradual. We can't bear it. And at times we feel so helpless. Sometimes so un-educated or un-informed like what happened with me today. I was pinging a friend of mine in the chat after not seeing her for a long time. She appeared quite serious, which was really opposite to her cheerful character. I didn't mind to bother her any further and bid her good bye and logged out. And then I checked out my blog to see an update on her blog where she wrote these -

"No one to care, no one to turn to, no one to talk to, no one to give advice, no one to fight with, no one to ask for an opinion, no one to bother even if I die in the middle of the road..

I was dumb stuck and almost in tears as I read those lines. I didn't know when I chatted with her that the person who completed her Home had gone far far away from her. I didn't know what all she was going through when she replied me "what u think?" for my question -"something serious?". I didn't know that she had just lost her mother. I didn't know. And as I logged in back, I didn't see her. I was helpless and didn't know what to do. There was no means to contact, and there were no words to say. And I felt so bad. Life is again being cruel.

A few days before one of my friend's father passed away. That too was a sudden one. My friend had just become a dad and he was rushing between his new born kid and ailing father. His father had his last breath an hour before my friend reached his bedside, to show his new born kid to his father. Life is just being so cruel.

These are just time when we fell so helpless and inconsolable. We feel in this life we have done everything and feel contented to have a good steady job, a good family, a good education. And yet at times like these we do not know what to do.

Life as such is just getting lonely I should say. There have been a lot more of reading going into my thought process. And its with reading one grow - "Vaayichu Valaruka". I hope I can grow too. The biggest achievement I did in recent months would be my completion of a story, which was done in a time bound manner. I should be thankful to my friend Joju who suggested my name to Prabhodhini Vayanasala Editors in Bangalore for an article. And for the first time in my life I wrote a story under the compulsion of a dead line. I hope it appear. And as I go into the last quarter of the year, as I get ready for a new year, I hope I can do whatever I believe to do. To go home more often, to travel and see places, to read a lot and write a bit.

I hope.

Monday, September 21, 2009

Ritu - Some Observations.

Some points I felt after watching movie Ritu is scribbed over here in my new Malayalam Blog Kiniyum Eeran Thushaaram. Have a look at it !!

Many thanks to Paresh for persuading me to write about it.

Wednesday, September 09, 2009

വടകരയുടെ നിത്യസ്വതന്ത്രന്‍

കലന്തന്‍ ഹാജി അന്തരിച്ചു.

ആരാണ് കലന്തന്‍ ഹാജി എന്നു നിങ്ങള്‍ ചോദിച്ചാല്‍, ഞാന്‍ പറയും ഞങ്ങള്‍ വടകര നിയോജക-ലോകസഭാ മണ്ഡലത്തിലെ ആളുകള്‍ക്ക് അദ്ദേഹം നിത്യസ്വന്തന്ത്രനായ ഒരു മനുഷ്യനായിരുന്നു എന്ന്‌. എല്ലാ തെരഞ്ഞെടുപ്പുകളിലും വടകര മണ്ഡലത്തില്‍ മത്സരിക്കാന്‍ കച്ചകെട്ടിയിറങ്ങുമായിരുന്നു അദ്ദേഹം. ഒരു പാര്‍ട്ടിയുടേയും പിന്തുണ ഇല്ലാതെ സ്വതന്ത്രനായി. മിക്കപ്പോഴും കെട്ടിവച്ച കാശു പൊകുമെങ്കിലും വീണ്ടും അദ്ദേഹം മത്സരിച്ചു കൊണ്ടേയിരുന്നു. എന്നും ഇടത്തു പക്ഷത്തിന്റെ കോട്ടയായിരുന്ന വടകരയില്‍ (കഴിഞ്ഞ തെരെഞ്ഞെടുപ്പ് വരെ) ഒരു പാര്‍ട്ടിയിലും കാലു കുത്താതെ വീണ്ടും വീണ്ടും മത്സരിക്കാന്‍ ധൈര്യം കാണിച്ച അദ്ദേഹം, ഒരിക്കലും തദ്ദേശസ്വയംഭരണ സ്ഥാപനങ്ങളിലേക്കുള്ള തെരെഞ്ഞടുപ്പില്‍ മത്സരിച്ചിരുന്നില്ലെന്ന വിവരം ഇന്നത്തെ മാതൃഭൂമിയില്‍ നിന്നാണ് ഞാന്‍ അറിയുന്നത്. ബിരിയാണിച്ചെമ്പിലെന്തിനാ കഞ്ഞി വയ്ക്കുന്നെ എന്നാണ് അദ്ദേഹത്തിന്റെ ചോദ്യം.

കഴിഞ്ഞ തെരെഞ്ഞെടുപ്പില്‍ അദ്ദേഹം മത്സരിച്ചിരുന്നില്ല. വോട്ടെടുപ്പിനെത്തിയ ഞാന്‍ അദ്ദേഹത്തിന്റെ പേര് കാണാതെ അത്ഭുതപ്പെട്ടിരുന്നു. എന്നാല്‍ അദ്ദേഹം തെരെഞ്ഞെടുപ്പില്‍ മത്സരിക്കാന്‍ അപേക്ഷിച്ചിരുന്നുവെന്നും എന്തോ സാങ്കേതിക കാരണങ്ങളാല്‍ അത് അയോഗ്യമായി പ്രഖ്യാപ്പിച്ചുവെന്നും ഇന്നാണ് അറിഞ്ഞത്.

കോഴിക്കോട്ടുകാര്‍ക്ക് രാമദാസ് വൈദ്യരെന്നപ്പോലെ, ഒരു പക്ഷേ അത്രത്തോളം വരില്ലെങ്കിലും, വടകരക്കാരുടെ മനസ്സില്‍ കലന്തന്‍‌ഹാജിയും മറക്കാനാവാത്ത ഒരു കഥാപാത്രം തന്നെ.

Sunday, August 02, 2009

what have you read?

I got this tag from my friend Shalini's blog, which I came across very recently. This was a cool tag and it was long time back I did some serious tags in my blog.

I never found the list so exciting, since there were lot of good books I read and are not in the list, for e.g The Brother's Karamazov, The Silence of the Lambs, The Day of the Jackal, The Stranger etc to name a few. But still its interesting to count how many I have read.

I have also added a mark IS in addition to the X mark, which indicates that the book is In Store but I have not read.

So how many books on this list have you read?

The BBC says most people will only read 6 of these 100 Books.Instructions:Cut and Copy the list into your notes... then...
1) Look at the list and put an 'X' after those you have read. (remove other persons X's)
2) Tally your total at the bottom.

1 Pride and Prejudice - Jane Austen
2 The Lord of the Rings - J.R.R. Tolkien
3 Jane Eyre - Charlotte Bronte
4 Harry Potter series - JK Rowling
5 To Kill a Mockingbird - Harper Lee - X
6 Any religious book
7 Wuthering Heights - Emily Bronte
8 Nineteen Eighty Four - George Orwell – IS
9 His Dark Materials - Philip Pullman
10 Great Expectations - Charles Dickens
11 Little Women - Louisa M Alcott
12 Tess of the D’Urbervilles - Thomas Hardy
13 Catch 22 - Joseph Heller
14 Complete Works of Shakespeare
15 Rebecca - Daphne Du Maurier
16 The Hobbit - JRR Tolkien
17 Birdsong - Sebastian Faulk
18 Catcher in the Rye - JD Salinger
19 The Time Traveller’s Wife - Audrey Niffenegger
20 Middlemarch - George Eliot
21 Gone With The Wind - Margaret Mitchell
22 The Great Gatsby - F Scott Fitzgerald
23 Bleak House - Charles Dickens
24 War and Peace - Leo Tolstoy - IS
25 The Hitch Hiker’s Guide to the Galaxy - Douglas Adams
26 Brideshead Revisited - Evelyn Waugh
27 Crime and Punishment - Fyodor Dostoyevsky - X
28 Grapes of Wrath - John Steinbeck
29 Alice in Wonderland - Lewis Carroll - X
30 The Wind in the Willows - Kenneth Grahame
31 Anna Karenina - Leo Tolstoy
32 David Copperfield - Charles Dickens
33 Chronicles of Narnia - CS Lewis
34 Emma - Jane Austen 35 Persuasion - Jane Austen
36 The Lion, The Witch and The Wardrobe
37 The Kite Runner - Khaled Hosseini - X
38 Captain Corelli’s Mandolin - Louis De Bernieres
39 Memoirs of a Geisha - Arthur Golden
40 Winnie the Pooh - AA Milne
41 Animal Farm - George Orwell - X
42 The Da Vinci Code - Dan Brown - X
43 One Hundred Years of Solitude - Gabriel Garcia Marquez - X
44 A Prayer for Owen Meaney - John Irving
45 The Woman in White - Wilkie Collins
46 Anne of Green Gables - LM Montgomery
47 Far From The Madding Crowd - Thomas Hardy
48 The Handmaid’s Tale - Margaret Atwood
49 Lord of the Flies - William Golding
50 Atonement - Ian McEwan
51 Life of Pi - Yann Martel
52 Dune - Frank Herbert
53 Cold Comfort Farm - Stella Gibbons
54 Sense and Sensibility - Jane Austen
55 A Suitable Boy - Vikram Seth
56 The Shadow of the Wind - Carlos Ruiz Zafon
57 A Tale Of Two Cities - Charles Dickens - X
58 Brave New World - Aldous Huxley
59 The Curious Incident of the Dog in the Night-time - Mark Haddon
60 Love In The Time Of Cholera - Gabriel Garcia Marquez - X
61 Of Mice and Men - John Steinbeck
62 Lolita - Vladimir Nabokov - X
63 The Secret History - Donna Tartt
64 The Lovely Bones - Alice Sebold
65 Count of Monte Cristo - Alexandre Dumas - X
66 On The Road - Jack Kerouac
67 Jude the Obscure - Thomas Hardy
68 Bridget Jones’s Diary - Helen Fielding
69 Midnight’s Children - Salman Rushdie
70 Moby Dick - Herman Melville – IS
71 Oliver Twist - Charles Dickens - X
72 Dracula - Bram Stoker - IS
73 The Secret Garden - Frances Hodgson Burnett
74 Notes From A Small Island - Bill Bryson
75 Ulysses - James Joyce
76 The Bell Jar - Sylvia Plath
77 Swallows and Amazons - Arthur Ransome
78 Germinal - Emile Zola
79 Vanity Fair - William Makepeace Thackeray
80 Possession - AS Byatt
81 A Christmas Carol - Charles Dickens
82 Cloud Atlas - David Mitchell
83 The Color Purple - Alice Walker
84 The Remains of the Day - Kazuo Ishiguro
85 Madame Bovary - Gustave Flaubert
86 A Fine Balance - Rohinton Mistry
87 Charlotte’s Web - EB White
88 The Five People You Meet In Heaven - Mitch Albom
89 Adventures of Sherlock Holmes - Sir Arthur Conan Doyle - (Read a few of them)
90 The Faraway Tree Collection - Enid Blyton
91 Heart of Darkness - Joseph Conrad
92 The Little Prince - Antoine De Saint-Exupery
93 The Wasp Factory - Iain Banks
94 Watership Down - Richard Adams
95 A Confederacy of Dunces - John Kennedy Toole
96 A Town Like Alice - Nevil Shute
97 The Three Musketeers - Alexandre Dumas
98 Hamlet - William Shakespeare
99 Charlie and the Chocolate Factory - Roald Dahl
100 Les Miserables - Victor Hugo - IS

That's a total of 12 read and 5 in store books. Not bad, considering the list even had some names I never heard. And it turned out to be good for me for my next Bangalore Book Festival shopping :)

Adios.

Thursday, July 30, 2009

ജഡാസ്തിത്വം

ശവമാണ് ഞാന്‍
കൊല്ലെരുതെന്നെ ഇനിയും
ഇറച്ചിത്തുണ്ടമായി
പിച്ചിച്ചീന്തീടരുത്

ഒരു പിടി ചാരമാകാന്‍,
പാപനാശത്തില്‍ ഒഴുക്കുവാന്‍
അസ്ഥിശകലങ്ങള്‍
പിതൃതര്‍പ്പണത്തിന്
ഒരുരള ചോറ്
ബാക്കിവച്ചിടേണം, എന്നെ

മാ! നിഷാദന്മാരേ
എന്നാത്മശാന്തിക്കിനി
ഞാനെവിടെയൊക്കെ അലയേണം

~ ധനുഷ്

പ്രേരണ -
മനുഷ്യര്‍ അത്യധികം നിഷ്ഠൂരന്മാരാകുന്ന ഒരു സംഭവം.


Monday, July 13, 2009

ചെറിയ ചില പദപ്രശ്നങ്ങള്‍

കുറച്ചു വര്‍ഷം പിറകിലേക്ക് പോയി ബാല്യകൌമാരകാലത്തെ ഏറ്റവും ഇഷ്ടപ്പെട്ട ഒരു പ്രവൃത്തി തെരെഞ്ഞെടുക്കാന്‍ പറഞ്ഞാല്‍, ഒരു പക്ഷേ ഞാന്‍ തെരെഞ്ഞെടുക്കുക പദപ്രശ്നങ്ങള്‍ പൂര്‍ത്തിയാക്കുക എന്ന എറ്റവും രസകരവും, കൌതുകരവുമായ പ്രവൃത്തിയായിരിക്കും. പണ്ടൊക്കെ ബാലരമയിലും ബാലമംഗളത്തിലും പൂമ്പാറ്റയിലുമൊക്കെ മായാവി, ഡിങ്കന്‍, കപീഷ്, ശിക്കാരി ശംഭു ഇത്യാദികള്‍ക്ക് ശേഷം എന്റെ ശ്രദ്ധ പിന്നെ നീങ്ങിയിരുന്നത് അവയിലെ കൊച്ച് കൊച്ച് പദപ്രശ്നങ്ങളിലേക്കാണ്. അധികം ബുദ്ധിമുട്ടിക്കാത്ത, ലളിതമായ സൂചനകള്‍ ഉള്ള, വെളുപ്പും കറുപ്പും നിറച്ച സമചതുരത്തിലുള്ള കള്ളികള്‍. അവയില്‍ പെന്‍സില്‍ കൊണ്ടെഴുതിയും മായ്ച്ചും വീണ്ടുമെഴുതിയും ഒടുവില്‍ അടുത്ത ലക്കത്തിലെ ഉത്തരങ്ങളുമായി താരതമ്യം ചെയ്തും ആശ്വാസം കൊണ്ടിരുന്ന അപൂര്‍വ്വസുന്ദരകാലം.



പിന്നെ ബാലമാസികകള്‍ ഉപേക്ഷിക്കുന്ന പ്രായമായപ്പോഴേക്കും മാതൃഭൂമി ദിനപത്രത്തില്‍ ഉള്ളതിനോടായി കമ്പം. അതു പക്ഷേ തുടക്കത്തില്‍ കുറച്ചല്പം കട്ടിയായിരുന്നു. പതുക്കെ പതുക്കെ അവയിലെനിക്കു ഒരു എണ്‍പതു ശതമാനത്തോളം ശരിയാക്കാന്‍ പറ്റുമെന്ന സ്ഥിതി വന്നു. പിന്നൊടുക്കം ഒരു ദിവസത്തെ പദപ്രശ്നം മുഴുവന്‍ പൂര്‍ത്തിയാക്കിയപ്പോള്‍ ആ പേപ്പര്‍ ഞാന്‍ എടുത്തു സൂക്ഷിച്ചു വച്ചു. അതേ സമയത്തു തന്നെയായിരുന്നു അച്ഛന്‍ ഇംഗ്ലീഷ് പത്രമായ ‘ദി ഹിന്ദു’ വരുത്തി തുടങ്ങിയത്. അതിലും ദിവസേന പദപ്രശ്നങ്ങള്‍ ഉണ്ടായിരുന്നു. കടിച്ചാല്‍ പോട്ടാത്ത ഇംഗ്ലീഷ് പദങ്ങള്‍ മാത്രമുള്ള ആ പത്രത്തില്‍ ഈ പാവം ഞാന്‍ എങ്ങനെ പദപ്രശ്നം പൂരിപ്പിക്കാനാണ്. ങേഹെ, എങ്ങും എത്തിയില്ല. അതിലെ എന്റെ ഏറ്റവും വലിയ വിജയം കൂടിയാല്‍ ഒരു പത്തെണ്ണം പൂരിപ്പിക്കാനായി എന്നുള്ളതായിരിക്കും. മാതൃഭൂമി പിന്നീട് പതുക്കെ പദപ്രശ്നങ്ങള്‍ ഒഴിവാക്കി “സുഡൊക്കു” വിലേക്കു ചേക്കേറി, അതോടെ എന്റെ മലയാള പദപ്രശ്ന കമ്പം തീര്‍ന്നു. ഇന്നും ഹിന്ദുവില്‍ എന്നും രാവിലെ ഞാന്‍ ഒന്നു എടുത്തു വച്ചു നോക്കും. വല്ലതും നടക്കുമോ എന്നറിയാന്‍. വീണ്ടും പഴയ ങേഹേ തന്നെ.



ഈയടുത്തു ഇപ്പോള്‍ എന്റെ പ്രിയ സ്നേഹിതന്‍ ജോജു അവന്റെ സ്വപ്നപദ്ധതിയായ മഷിത്തണ്ടില്‍ പദപ്രശ്നങ്ങള്‍ കൂടി ചേര്‍ത്തിരിക്കുന്നു. മഷിത്തണ്ടിന്റെ ഒരു വലിയ ആരാധകനായ ഞാന്‍ അവയെടുത്തു പ്രയോഗിക്കാന്‍ അധികം താമസം വേണ്ടി വന്നില്ല. പദപ്രശ്നങ്ങള്‍ കളിക്കുവാന്‍ മാത്രമല്ല, അവ ഉണ്ടാക്കുവാനും മഷിത്തണ്ട് മൂലം സാധ്യമാകുന്നു. അതിനാല്‍ എന്നെ പോലുള്ള പദപ്രശ്നകുതുകികള്‍ക്ക് ഇത് വളരെയധികം സഹായകരമാണ്. പക്ഷേ കളിക്കുന്നത് ജോലിയും കഴിഞ്ഞ്‌ തിരിച്ചു വീട്ടിലെത്തിയിട്ടു മാത്രമായിരിക്കണമെന്ന് മാത്രം :).




ഇപ്പോളുള്ള പദപ്രശ്നങ്ങള്‍ കളിക്കുവാന്‍ ആദ്യമായി ഇതില്‍ നമ്മള്‍ റെജിസ്റ്റര്‍ ചെയ്യേണ്ടത് അത്യാവശ്യമാണ്. എന്തെന്നാല്‍ ഇതു ഒരു മത്സരമാണ്. ഈ ഇന്റെര്‍നെറ്റ് ലോകത്തിലെങ്ങുമുള്ള മലയാളികള്‍ക്ക് കളിക്കുവാന്‍ സാധിക്കുന്ന ഒരു പദപ്രശ്നമത്സരം. ഓരോ പദപ്രശ്നത്തിനും കളിച്ചു തീരുവാന്‍ ഒരു നിശ്ചിതസമയമുണ്ട്. ആ സമയത്തിനുള്ളില്‍ ആര്‍ക്കും പദപ്രശ്നം പൂരിപ്പിച്ചു ഉത്തരങ്ങള്‍ പബ്ലിഷ് ചെയ്യാവുന്നതാണ്. ഓരോ സൂചന ശരിയായി പൂരിപ്പിക്കുന്നതിന് പ്രത്യേകം പോയന്റുകള്‍ ഉണ്ട്. എല്ലാം ശരിയായി പൂരിപ്പിക്കുന്ന ആള്‍ക്ക് മുഴുവന്‍ പോയന്റും ലഭിക്കുന്നു. അതിനാല്‍ ഒരു പദപ്രശ്നത്തിന്റ നിശ്ചിത സമയത്തിന് ശേഷം ഏറ്റവും കൂടുതല്‍ പോയന്റുകള്‍ ലഭിക്കുന്നയാളാകും അതിന്റെ വിജയി, അല്ലാതെ എല്ലാം പൂരിപ്പിച്ചയാളാവണമെന്നില്ല (കാരണം അയാ‍ളുടെ ഉത്തരങ്ങളില്‍ ചിലത് തെറ്റുമാകാം). കളിച്ച്കൊണ്ടിരിക്കുന്നതിനിടെ അതുവരെ പൂരിപ്പിച്ച ഉത്തരങ്ങള്‍ സേവ് ചെയ്യാനും ഇതില്‍ സാധിക്കും. പിന്നെ നിങ്ങള്‍ക്ക് സമയം കിട്ടുമ്പോള്‍ വന്നു ലോഗിന്‍ ചെയ്തു അവ തിരിച്ചെടുത്ത് തുടര്‍ന്ന് കളിക്കാവുന്നതാണ്. നിങ്ങള്‍ക്ക് കൂടുതല്‍ താല്പര്യവും ഒരല്പം ബുദ്ധിമുട്ടാന്‍ സമയവുമുണ്ടെങ്കില്‍ ഒരു പദപ്രശ്ന നിര്‍മ്മാതാവ് കൂടിയാകാനുള്ള സൌകര്യം മഷിത്തണ്ട് ചെയ്തു തരുന്നു. മുന്‍പ്‌ പറഞ്ഞ പോലെ നിങ്ങളുടെ സ്വന്തം പദപ്രശ്നങ്ങള്‍ ഉണ്ടാക്കാ‍ന്‍ ഇതില്‍ സാധ്യമാണ്. മഷിത്തണ്ട് പദപ്രശ്നത്തിന്റെ നിയമങ്ങള്‍ അനുവര്‍ത്തിക്കണമെന്ന് മാത്രം.



മഷത്തണ്ടിലെ പദപ്രശ്നങ്ങള്‍ എനിക്ക് പത്രങ്ങളിലെ പദപ്രശ്നങ്ങള്‍ തരാത്ത ഒരു സുഖം തരുന്നുണ്ട്. ഒന്നാമതായി ഇതു ഒരു ദിവസത്തിന്റെ സമയപരിധിക്കുള്ളില്‍ നിന്നു പൂര്‍ത്തീകരിക്കണ്ട ഒന്നല്ല. അതിനാല്‍ തന്നെ എനിക്ക് ആലോചിക്കാന്‍ കുറേയേറെ സമയം കിട്ടുന്നു. രണ്ടാമതായി ഇത് ഒരു മത്സരമാണ്. അതിനാല്‍ പൂരിപ്പിച്ച ശേഷം ഉത്തരങ്ങള്‍ പരിശോധിച്ച് ആത്മസംതൃപ്തി അടയേണ്ട കാര്യം ഇവിടെ ഉദിക്കുന്നില്ല. പിന്നൊന്ന് ഇതിന്റെ കടുപ്പം ബാലമാസികകള്‍ക്കും പത്രങ്ങള്‍ക്കും ഇടയില്‍ നില്‍ക്കുന്നു (അത് എത്രകാലം എന്നതു കാണേണ്ടിയിരിക്കുന്നു). പിന്നെ ഇതു മലയാളത്തിലാണ്.



ഒരു സ്വപ്നം എന്‍‌ജിനീയറിങ്ങ് ഫൈനല്‍ ഇയര്‍ പ്രൊജെക്റ്റ് എന്നെ ചിന്താധാരയില്‍ നിന്ന് വളര്‍ന്ന് , ഇപ്പോള്‍ കളിക്കുവാന്‍ പദപ്രശ്നങ്ങള്‍ വരെ നല്‍കുന്ന വെബ്ബ്സൈറ്റ് എന്ന രീതിയിലേക്ക് വളര്‍ന്നത് കാണുമ്പോള്‍ ജോജുവിനെ കുറിച്ചോര്‍ത്ത് അഭിമാനം തോന്നുന്നു. അവന്റെ സ്വപ്നങ്ങളെ പിന്തുടരുന്ന്‍ അവയെ ചിന്തകളും പ്രവൃത്തികളും ആക്കി മാറ്റിയിരിക്കുന്നു അവന്‍. ഫലേച്ഛയൊന്നുമില്ലാതെ കര്‍മ്മങ്ങള്‍ ചെയ്തു കൊണ്ടിരിക്കുന്നു, മലയാളത്തിനു വേണ്ടി. അതില്‍ വല്ലപ്പോഴും സഹായിക്കാന്‍ സാധിച്ചുവെന്ന കൃഥാര്‍ത്ഥതയോടെ ഞാനും.



അപ്പൊ എന്താ നിങ്ങളും ഓരോ കൈ നൊക്കുകയല്ലേ?

Monday, June 29, 2009

മറഞ്ഞു പോയീ മറ്റൊരു സൂര്യതാരകം..

മരണം വീണ്ടും രംഗബോധമില്ലാത്ത കോമാളിയെ പോലെ കടന്നു വന്നിരിക്കുന്നു. പത്മരാജന്‍, ഭരതന്‍, ഇപ്പൊള്‍ ലോഹിതദാസും. മഴ പെയ്തു തണുക്കണ്ട ഈ ജുണ്‍ മാസത്തില്‍ മരണം എന്നും വാതില്‍ക്കല്‍ മുട്ടി പേടിപ്പിക്കുന്നു. ഒരു പക്ഷെ മഴ മാറിനിന്നതു പോലും അതിനാകാം. മാധവിക്കുട്ടി, ശോഭന പരമേശ്വരന്‍ നായര്‍, മൈക്കല്‍ ജാക്സണ്‍.. അങ്ങനെ ഒരു പാട് പേര്‍. അതില്‍ ഒരു പക്ഷെ എല്ലാവരെയും സ്തബ്ദരാക്കിയത്. ജാക്ക്സണും, ലോഹിതദാസുമാകും.


തനിയാവര്‍ത്തനത്തിലെ ബാലന്‍ മാഷിനെ പോലെ, കീരിടത്തിലെ സേതുമാധവനെ പോലെ, ഭരതത്തിലെ ഗോപിനാഥനെ പോലെ, അമരത്തിലെ അച്ചൂട്ടിയെ പോലെ, ഭൂതകണ്ണാടിയിലെ വിദ്യധരനെ പോലെ, വാത്സല്യത്തിലെ മേലേടത്ത് രാഘവന്‍ നായരെ പോലെയൊക്കെ ഇനി നമ്മുക്ക് കഥാപാത്രങ്ങളെ തിരശ്ശീലയില്‍ ലഭിക്കുമോ. മനസ്സില്‍ നൊമ്പരങ്ങള്‍ അവശേഷിച്ചു പോകുന്ന കഥാപാത്രങ്ങള്‍. നമ്മള്‍ അവരെ കുറിച്ചു വീണ്ടും ചിന്തിച്ചു കൊണ്ടിരിക്കുന്നു. മകന് സ്ഥിരം ജോലി ലഭിക്കാന്‍ സ്വയം മരിക്കുന്ന കാരുണ്യത്തിലെ അച്ഛന്‍ മാത്രം മതി, നമ്മളെ ഒന്നു കരയിക്കുവാന്‍. ലോഹിതദാസ് ഒരിക്കല്‍ ഒരു അഭിമുഖത്തിലോ മറ്റൊ പറഞ്ഞിരുന്നു - “സിനിമയില്‍ കാണുന്ന ഒരു കഥാപാത്രത്തിനു വേണ്ടി കണ്ണീരൊഴുക്കാന്‍ ഒരാള്‍ക്ക് കഴിഞ്ഞെങ്കില്‍ എന്തു മഹത്തരമാണതെന്ന് ആ മനസ്സെന്ന് ഒന്നോര്‍ത്തു നൊക്കൂ”.

സിനിമയെ സ്നേഹിക്കുന്നവരുടെ മനസ്സില്‍ ഒരിക്കലും മരണമില്ലാത്ത ഒരോര്‍മ്മയായി അദ്ദേഹം എന്നു ഉണ്ടാകുമെന്ന് ഉറപ്പാണ്. ഒന്നാലോച്ചിച്ചു പോകുകയാണ്. അദ്ദേഹം സിനിമയില്‍ ഇല്ലായിരുന്നെങ്കില്‍, മഞ്ജു വാര്യരോ, സംയുക്താവര്‍മ്മയോ, കലാഭവന്‍ മണിയോ, മീരാ ജാസ്മിന്നോ, ദിലീപോ ഒക്കെ ഇന്ന് എത്തിപെട്ടടത്തു എത്തുമായിരുന്നോ?

അര്‍പ്പിക്കുവാന്‍ എന്റെ കൈയ്യില്‍ ആദരാഞ്ജലികള്‍ മാത്രം.

ഫോട്ടോ കടപ്പാട് - വിക്കിപ്പീഡിയ

Monday, June 08, 2009

എന്റെ തൂലികാ സൌഹൃദങ്ങളുടെ ഗൃഹാതുരത

സമര്‍പ്പണം

സ്മരണകളെ ബാല്യകാലത്തില്‍ നിന്ന്‌ നീര്‍മാതളങ്ങള്‍ പൂത്ത കാലത്തേക്ക് പറത്തിവിട്ട മാധവികുട്ടിക്ക്‌.

ഈയിടയ്ക്ക് ഞാന്‍ ഹരിശങ്കറെ വിളിച്ചിരുന്നു. അവന്‍‌ എന്റെ ഒരു പഴയ കോളേജ്‌ മേറ്റും, ഹോസ്റ്റല്‍ മേറ്റും, നാട്ടുകാരനും സര്‍വ്വോപരി ഒരു നല്ല കൂട്ടുകാരനുമാണ്. അവനെ ഞാനിടയ്ക്കെപ്പോഴോ മറന്നിരുന്നു. സമയം ചോദിച്ചാല്‍ കീശയില്‍ നിന്ന് എടുത്തു കൊടുക്കുവാന്‍ കഴിഞ്ഞിരുന്ന NITC യിലെ അധ്യാപന കാലഘട്ടത്തിനു ശേഷം, “സമയമെവിടെ, സമയമെവിടെ” എന്നു അലമുറയിട്ടു കൊണ്ടിരിക്കുന്ന ഈ ഐ. ടി. കാലഘട്ടത്തിനുമിടയ്ക്കെപ്പോഴോ അവന്‍ എന്റെ സൌഹൃദവലയത്തില്‍ നിന്ന് അപ്രത്യക്ഷമായി. പിന്നെ കഴിഞ്ഞ വര്‍ഷം ഞങ്ങളുടെ എല്ലാമെല്ലാമായ ബിനൂഷിന്റെ (ഈ ഞങ്ങള്‍ എന്നു വച്ചാല്‍ CSE-ക്കാരോ ECE-ക്കാരോ C ഹോസ്റ്റല്‍ക്കാരോ മാത്രമല്ല, ആ സമയത്ത് ജീയീസിയില്‍ പഠിച്ച എല്ലാവരുമാണ്. ബിനൂഷ് ഒരു പ്രസ്ഥാനം തന്നെയായിരുന്നു) വിവാഹത്തിനാണ് കുറെ വര്‍ഷങ്ങള്‍‌ക്ക് ശേഷം ഞങ്ങള്‍‌ കണ്ടുമുട്ടിയത്. അതിനു ശേഷം ഞങ്ങളുടെ സൌഹൃദം പഴയ പത്തരമാറ്റിന്റെതായി. ഇടയ്ക്കിടയ്ക്ക്‌ ഫോണ്‍‌ വിളിച്ചു ഞങ്ങള്‍‌ വിശേഷങ്ങള്‍ പങ്കിട്ടുകൊണ്ടിരുന്നു. അവനെ ഇന്ന് വിളിക്കാന്‍ പ്രത്യേകിച്ചൊരു കാരണമുണ്ട്‌. അവന്‍ ഞാന്‍ കുറച്ചു ദിവസങ്ങള്‍ക്ക് മുന്‍പ്‌ ഒരു കാര്‍ഡ് അയച്ചിരുന്നു. അതിന്റെ മറുപടിയോ, അത് അവന്‍ കിട്ടിയതായുള്ള അറിവോ എനിക്കു ലഭിച്ചിരുന്നില്ല. അതറിയാനാണ് വിളിച്ചത്.

അതേ. നിങ്ങള്‍ ഞെട്ടണ്ട. അതൊരു പോസ്റ്റ്കാര്‍ഡ് ആണ്‍, ഇന്ത്യാ പോസ്റ്റിന്റെ അമ്പത് പൈസയുടെ പോസ്റ്റ്കാര്‍ഡ്. മെയിലുകളുടെയും മൊബൈലുകളുടെയും പ്രളയത്തിനു മുന്‍പ്‌ ഞങ്ങള്‍ പരസ്പരം കാര്‍ഡുകളയച്ചിരുന്നു. അവന്‍ മാത്രമല്ല, ഷിമ്മി, തനൂജ, ഉമ, അനില്‍(H.O.D), ശ്രീരാജ്, തോമാച്ചന്‍, എന്റെ അനുജത്തി എന്നിങ്ങനെ പോകുന്നു എന്റെ “തൂലികാസൌഹൃദങ്ങള്‍”. കത്തുകള്‍‌ക്ക് അതിന്റേതായ ഒരു സൌന്ദര്യമുണ്ടെന്ന് ഞാന്‍ വിശ്വസിക്കുന്നു. അത് ഒരു പക്ഷെ തനൂജ എഴുതിയത് പോലെ, ഒരു കത്ത് വായിക്കുമ്പോള്‍ അത് എഴുതിയ ആള്‍‌ അടുത്തു വന്നിരുന്നു വായിക്കുന്നതു പോലെ തോന്നുന്നു എന്നതിന്റെ ഭംഗിയാവാം. അല്ലെങ്കില്‍‌ ഹരി കുറിച്ചിട്ടത് പോലെ ഇ-മെയിലിന്റെ നിര്‍ജ്ജീവമായ അക്ഷരങ്ങള്‍ക്കുപരിയായി നമ്മുടെ സ്വന്തം മലയാളത്തിന്റെ മാധുര്യം പകര്‍ത്തിയെഴുതിയ കത്തുകളുടെ അവാച്യമായ അനുഭൂതിയുമാകാം. ഒരു കാലത്ത് ഞാന്‍ ഇവര്‍ക്കൊക്കെ നിരന്തരമായി കത്തുകള്‍ അയച്ചിരുന്നു.



ഞാന്‍ എറ്റവുമധികം കത്തുകളയച്ചിരിക്കുന്നത് ഷിമ്മിക്കും എന്റെ അനിയത്തിക്കുമാണ്. ഷിമ്മിയുടെ എഴുത്തുകളില്‍ മിക്കപ്പോഴും സുഹൃത്തുക്കളെ – പ്രത്യേകിച്ച് റെജിമകന്‍, സന്ദീപ്, ശ്രീകുമാര്‍, മമ്മാലി- കുറിച്ചുള്ള വിശേഷങ്ങളും, ജീവിതം-എഴുത്ത്-വായന തുടങ്ങിയവയെ പറ്റിയുള്ള തത്ത്വചിന്തകളും, അവന്റെ ഗള്‍‌ഫ് ജീവിതവും അതുയര്‍ത്തുന്ന ഗൃഹാതുരതയും നിറഞ്ഞു നിന്നിരുന്നു. ആ കത്തുകളില്‍ ഞാന്‍ എറ്റവും ഇഷ്ടപ്പെട്ടിരുന്നത് അവന്റെ ഭാഷ തന്നെയായിരുന്നു. യൂണിവേഴ്‌സിറ്റി തലങ്ങളില്‍ കഥാമത്സരങ്ങളില്‍ ഒന്നാം സമ്മാനം നേടിയുരുന്ന അവന്റെ ഭാഷയെ ഞാന്‍ എങ്ങനെ ഇഷ്‌ടപെടാതിരിക്കനാണ്. ഗള്‍ഫ് ജീവിതം അവനിലെ എഴുത്തുകാരനെ മലയാളസാഹിത്യത്തിന് നഷ്‌ടമാക്കിയോ എന്ന സംശയം മാത്രം ബാക്കി. എന്നെ എന്റെ വീട്ടിലെ വിളിപ്പേരില്‍ അഭിസംബോധന ചെയ്യുന്ന അവന്റെ ഭംഗിയുള്ള കൈപട പിന്നെ കൈകഴപ്പിന്റെ ഉച്ഛസ്ഥായില്‍ ഒഴുകി വരുന്ന വള്ളികളും പുള്ളികളുമായി പരിണമിക്കുന്നു.



ഒരു കത്തിന്റെ തുടക്കം ഇങ്ങനെയാണ് – “പിന്റു, എന്തു പറയുന്നു. ജീവിതം ആസ്വദിച്ച്, കിടന്നുറങ്ങി, നെറ്റിലും ചാറ്റിലും സമയം ചെലവഴിച്ച്‌ – മറ്റൊരു ഫോട്ടോഗ്രാഫിക് ടൂറുമായി ഈ ഊരു ചുറ്റുകയാണെന്ന് വിശ്വസിക്കട്ടെ. ഞാന്‍- മനസ്സിലെ പച്ചപ്പ് എല്ലാം വറ്റി മരുഭൂമികള്‍ രൂപപെട്ടുവരുന്ന ഈ വേളയില്‍, അത്ര സുന്ദരമല്ലാത്ത എന്റെ കൈപടയില്‍ നിനക്കു എന്തെങ്കിലും എഴുതണമെന്ന് വിചാരിക്കുന്നു. ഡേയ്.. ഒരു ബൈക്ക് വാങ്ങിയെന്ന്‌ കരുതി നീയാരു അനില്‍ അമ്പാനിയോ വല്ലപ്പോഴും contact ചെയ്യടേ..”



ബഷീറിയന്‍ സ്റ്റൈലില്‍ തുടങ്ങിയ ആ വരികള്‍ പിന്നീട് സ്വതസിദ്ധമായ ഷിമ്മന്‍ സ്റ്റൈലില്‍‌ അവസാനിക്കുന്നു. മറ്റൊരിടത്ത് – “ ചിന്തിക്കാന്‍‌ ടൈം കിട്ടുന്നതാണ് ഒരു problem എന്ന് തോന്നി തുടങ്ങിയിട്ടുണ്ട്. ടൈം ഇല്ലെങ്കില്‍ എന്ത് ചിന്തകള്‍‌ Work+Sleep. അത് മാത്രം. ചിന്തകള്‍ കാടുകയറുമ്പോള്‍‌ മമ്മാലി പറയുന്നത് പോലെ, എന്റെ ജീവിതം നായ നക്കി എന്ന തോന്നല്‍‌ “ – എന്നെഴുതി അവന്‍ തനി തത്ത്വചിന്തകനാകുന്നു.



വേറൊരിടത്ത് – “ പിന്നെ എന്താണ് നിന്റെ future plans? MBT- യില്‍ തന്നെ? അതൊ മറ്റെന്തെങ്കിലും try ചെയ്യുന്നുണ്ടോ? 30-ആം വയസ്സില്‍ നീ എവിടെ ആകും? 35-ല്‍? 40-ല്‍? You plan it man.. Computer യുഗമല്ലേ Programming & Planning –ല്‍ നിങ്ങള്‍ പുലികളല്ലേ? ഇവിടെയൊക്കെ ആള്‍‌ക്കാര്‍ അങ്ങനെയാണ്. ഇന്ത്യാകാര്‍ പോലും.” – എന്നെഴുതി അന്ന്‌ പിച്ചവച്ച് തുടങ്ങിയ എന്റെ ഐ. ടി. ഭാവിയെ കുറിച്ചോര്‍ത്ത് അവന് ഉല്‍കണ്ഠാകുലനാകുന്നു



ഒടുവില്‍ ഷിമ്മിക്ക്‌ മാത്രം ഏഴുതാന്‍ കഴിയുന്ന ഭാഷയിലൂടെ അവന്‍‌ കത്ത്‌ ചുരുക്കുന്നു

“2004 അവസാനിക്കാന്‍‌ പോകുന്നു.


Semester Exam –കളും Assignment – കളും അവധികളുമൊന്നുമില്ലാതെ ദിനങ്ങളും രാത്രികളും മാസങ്ങളും കടന്നുപോകുന്നതറിയാതെ.


- എല്ലാം എന്തിനു വേണ്ടിയാണെന്ന് ചിലപ്പോഴൊക്കെ തോന്നും.


- ലോട്ടറിക്കാരനെ പോലെ ഒരു നല്ല നാളെ നാളെ എന്ന സ്വപ്നം.


ബോറടിക്കാതിരിക്കാനായി മാത്രം വല്ലപ്പോഴും എഴുതുക. അക്ഷരങ്ങള്‍‌ മറക്കാതിരിക്കനും”



അക്ഷരങ്ങള്‍‌ മറക്കാതിരിക്കാന്‍ എനിക്ക് കഴിയില്ല. പക്ഷേ ഷിമ്മിക്കുള്ള മറുപടി കത്ത് ഞാനെപ്പോഴോ മറന്നിരുന്നു. അവന്റെ ഗള്‍ഫിലോ ഇന്ത്യയിലോ പോസ്റ്റ് ചെയ്തിരിക്കുന്ന നീല നിറത്തിലുള്ള എയര്‍മെയിലുകളും ഇപ്പോള്‍ ലഭിക്കാറില്ല. എല്ലാ കത്തുകളിലും അവന്‍ അന്വേഷിക്കാറുള്ള റെജിമകനും, സന്ദീപനും, മമ്മാലിയും, ശ്രീകുമാരനുമൊക്കെ ലോകത്തിന്റെ നാനാ ദിക്കിലുമായിരിക്കുന്നു. ഓര്‍മ്മകള്‍ .. മനോഹരമായ ഓര്‍മ്മകള്‍ മാത്രം ബാക്കി. കൂടിവരുന്ന ജീവിതതിരക്കുക്കളും.



എന്റെ അനുജത്തിയുടെ എഴുത്തുകള്‍ രസകരമാണ്. അവള്‍ക്കു പറയനുള്ളത്ത് എപ്പോഴും കോളേജിലെ വിശേഷങ്ങളാണ്. അവളുടെ കുസൃതികളും, അച്ഛനോടും അമ്മയോടുമുള്ള കൊച്ചു കൊച്ചു പരിഭവങ്ങളും, കുറേയേറെ ഉപദേശങ്ങളുമൊക്കെയായി ഒരു റോളര്‍കോസ്റ്റര്‍ റൈഡ്. ഇംഗ്ലീഷിലും മലയാളത്തിലും ഇടകലര്‍ത്തി അവള്‍‌ എഴുതിയിരുന്നു. ഇടയ്ക്കൊക്കെ ഹിന്ദിയിലും, അത് മിക്കപ്പോഴും ഞാന്‍ ബോംബെയിലും പൂനയിലുമായിരുന്നു. ബോംബെയിലെത്തിയ ആദ്യനാളുകളില്‍‌ വല്ലാത്ത ഹൊംസിക്ക്നസ്സും പനിയും മൂലം ഒരിക്കല്‍‌ വീട്ടില്‍‌ വിളിച്ചപ്പോള്‍ എന്റെ സകല നിയന്ത്രണങ്ങളും വിട്ടു ഞാന്‍ ഒരു കൊച്ചുകുട്ടിയെ പോലെ കരഞ്ഞു. അതിനോട് ഇങ്ങനെയാണ് അവള്‍ പ്രതികരിച്ചത്.



“Dearest Dhanush Gopinaatheee.. കൊശവാ, വീപ്പകുറ്റി, ചക്കപ്പോത്തേ, ഡാഷേ .. നാണമില്ലല്ലോ വീട്ടിലേക്ക് വിളിച്ചു കരയാന്‍‌. ഫോണില്‍ തന്നെ പറയണമെന്ന് വിചാരിച്ചതാ. പിന്നെ ചെറിയൊരു സിമ്പതി. ബാബുവെള്ളേച്ഛന്റെ ഭാഷയില്‍ പറഞ്ഞാല്‍ ‘ചെറിയോന്‍’‘ ആദ്യമായി മറുനാട്ടില്‍ ജീവിക്കയല്ലേ. തന്നെയൊക്കെ എന്താണെന്നോ ചെയ്യണ്ടത്. . സാറിന്റെ ഹൊസ്റ്റലില്‍ at least ഒരു മൂന്ന് മാസം താമസിപ്പിക്കണം. അപ്പൊ ശരിയായിക്കൊള്ളും” . പിന്നെ അവളുടെ കോളേജിനെ പറ്റി സ്വതസിദ്ധമായ നര്‍മ്മബോധത്തോടെ എഴുതുന്നു. “പിന്നെ LH –ന്റെ കാര്യം മഹാപോക്കാണെന്നാണ് കേട്ടറിവ്‌. ആ മഹാദുരന്തത്തിലേക്ക് എടുത്തു ചാടാനാവും എന്റെ വിധി.” ഇന്ന് അവള്‍ ആ LH ഉമൊക്കെ കടന്നു കാര്യഗൌരവമുള്ള ഒരാളായി വിരാജികുന്നത് കാണുമ്പോള്‍ അഭിമാനം തോന്നുന്നു.



അവളെ ഞാന്‍ കൂടുതലും അറിഞ്ഞത് എഴുത്തിലൂടെയാണ്. വഴക്കിടുന്ന കൊച്ചുകുട്ടികളായ രണ്ട് സഹോദരങ്ങള്‍ എന്നതില്‍‌ നിന്ന് കാര്യങ്ങളെ ഗൌരവപൂര്‍വം വീക്ഷിക്കുന്ന യുവതീയുവാക്കളായി ഞങ്ങള്‍ മാറുന്ന ഒരു കാലമായിരുന്നു അത്. അതിനാല്‍‌ തന്നെ ഞങ്ങളുടെ കത്തുകള്‍ക്ക്‌ ഞങ്ങള്‍ക്കിടയിലെ സൌഹൃദത്തിനു വലിയ പങ്ക്‌ വഹിക്കാനുണ്ട്‌. എന്റെയും അവളുടെയും സ്വഭാവത്തെ കുറിച്ചുള്ള അവളുടെ കൃത്യമായ അവലോകനം ഇങ്ങനെ പോകുന്നു. “പിന്നെ എന്തൊക്കെയുണ്ട് തന്റെ വിശേഷങ്ങള്‍. Mumbai –യിലെ Reunion ആഘോഷിച്ചു തീരും മുമ്പേ ഒരു പറിച്ചു നടല്‍‌ അല്ലേ. തന്റെ Reserved & Introvert character, which you presented before them. I feel it‘s nice. അതില്‍ ശരിക്കും ഒരു Dignity Keeping ഞാന്‍‌ ശ്രദ്ധിക്കാറുണ്ട് .-ല്‍ ഇടയ്ക്കൊക്കെ ഞാന്‍ അങ്ങനെ ആവാറുണ്ടായിരുന്നു. അപ്പോള്‍ staircase-ന്റെ താഴെനിന്നും ബാത്ത്‌റൂമിന്റെ അടുത്തുനിന്നുമൊക്കെ ഒരു കുശുകുശുപ്പ് കേള്‍ക്കാം ‘അവള്‍ക്കെന്താ പറ്റിയേ’. ഒരിക്കല്‍‌ പറഞ്ഞിട്ടുണ്ട് എന്നോട്. എന്റെ സ്വഭാവത്തിന്റെ എറ്റവും നല്ലതും ചീത്തയുമായ വശങ്ങള്‍ അനുഭവിക്കേണ്ടിവന്ന ഒരേയൊരു വ്യക്തിയാനവള്‍. ”



പിന്നെ അവളുടെ മധുരമൂറുന്ന സോപ്പിടലുകളും – “തേനല്ലെ, ചക്കരയല്ലേ, പാലല്ലേ, മുത്തല്ലേ ഒരു മൊബൈല് വാങ്ങിതാടോ. ഒന്നു സഹായിക്കടോ. ഒന്നൂല്ലേല്ലും താന്‍ കെട്ടികൊണ്ടുവരുന്ന പെണ്ണിന്റെ താലി ഉറപ്പിച്ചു കെട്ടണ്ടത് ഞാനല്ലെ” ഇത്രയും സുന്ദരമായി സോപ്പിടുന്ന ഒരു പെങ്ങളോട് എങ്ങനെയാണ് നോ എന്നു പറയുന്നത്. അവളുടെ ആ കാലത്തെ കത്തുകള്‍ എന്നെ എന്നും കോളെജിലേക്ക് മടക്കികൊണ്ടുപോയിരുന്നു. ക്രിസ്സ്മസ്സ് ഫ്രണ്ടും, ആന്വല്‍ ഡേയും, എന്നു വേണ്ട, ഹോസ്റ്റലില്ലേ വികൃതികളും, ക്ലാസ്സിലെ അടിപിടിയും പരീക്ഷാകാര്യങ്ങളുമൊക്കെ വായിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നപ്പോള്‍ ഞാനും ആ പഴയ ജീയീസിലെ വിദ്യാര്ത്ഥിയായി മാറികൊണ്ടിരുന്നു. കത്ത് വരുന്ന ദിവസം പൊട്ടിച്ച് ആയിക്കുമ്പോള്‍ ഇടയ്ക്കിടയ്ക്ക് ഞാന്‍ പുഞ്ചിരിക്കുന്നത് കണ്ട് എന്റെ അടുത്തിരിക്കുന്നവര്‍ ഞെട്ടാറുണ്ട്. കഴിഞ്ഞ കൊല്ലം കല്യാണം കഴിക്കാനായി എന്നെ ഉപദേശിച്ചു കൊണ്ടെഴുതിയ എഴുത്താണ് അവള്‍ എനിക്കെഴുതിയ അവസാനത്തേത്. അതിന് ‘yes’ എന്ന മറുപടിയല്ലാതെ ഒന്നും സ്വീകരിക്കില്ലെന്നവളുടെ ആഞ്‌ജയ്ക്ക് മുന്നില്‍‌ പേടിച്ച് മറുപടിയെഴുതിയില്ല. അതിനു ശേഷം അവളും എഴുതിയില്ല. അതു മൂലം ഞാന്‍ അവളുടെ കത്തെഴുതുക എന്ന മനോഹരമായ കഴിവ് നശിപ്പിച്ചു കളഞ്ഞെന്നവള്‍ പരിഭവം പറയുന്നു.



തനൂജയോടും ഉമയോടുമുള്ള എന്റെ സൌഹൃദങ്ങള്‍ ദൃഢമാകുന്നത് കോളേജിലെ അവസാന വര്‍ഷങ്ങളിലാണ്. അതുകൊണ്ടു തന്നെ കോളേജിനു ശേഷവും ഞങ്ങളുടെ സൌഹൃദം വളരെ നല്ല നിലയില്‍ ഞങ്ങള്‍ തുടര്‍ന്നു കൊണ്ടുപോകുന്നു. ഒരു ഇന്‍‌ലന്റ്‌ നിറച്ചും വലിയ അക്ഷരങ്ങളില്‍ എഴുതി ഉമ അയക്കുന്ന എഴുത്തുകളില്‍ അക്കാലത്തെ അവളുടെ പ്രശ്നങ്ങള്‍ ഒരു മുഖ്യവിഷയമായിരുന്നു. പിന്നെ അവളുടെ കോളേജിനെ പറ്റിയുള്ള നഷ്ടബോധത്തോടെയുള്ള ഓര്‍മ്മകളും, ജീവിതവും, പ്രണയവും, സൌഹൃദങ്ങളുമൊക്കെയുണ്ടായിരുന്നു. അവള്‍ ഇന്ന് സന്തുഷ്ടമായ ഒരു കുടുംബജീവിതം നയിക്കുന്നത് കാണുമ്പോള്‍ എനിക്കു ഒത്തിരി സന്തോഷം തോന്നുന്നു. ആ കാലങ്ങളില്‍ കത്തുകളിലൂടെയെങ്കിലും അവള്‍ക്ക് ഒരല്പം ആശ്വാസം നല്‍കാന്‍ കഴിഞ്ഞുവെന്നുള്ള കൃതാര്‍ത്ഥത മാത്രം എനിക്ക്.



അവള്‍ എഴുതിയിരിക്കുന്നു – “ഒരു പാട് ദൃഢ്മായിരുന്ന സൌഹൃദങ്ങളില്‍ നിന്നുപോലും വാക്കുകളും മെയിലുകളും വിരളമാകുമ്പോള്‍ ജോലിയുടെയും ജീവിതത്തിന്റെയും വിരസതയിലേക്ക് വരുന്ന നിന്റെ വാക്കുകള്‍ എത്ര ആശ്വാസദായകം. ‘എന്താണ് നിന്റെ പ്രശ്നങ്ങള്‍’ എന്ന് ചോദിക്കാന്‍ നിനക്ക് തോന്നിയില്ലേ പറഞ്ഞറിയിക്കുവാനാവില്ല ധനുഷ് അതെന്നെ എത്ര സന്തോഷിപ്പിച്ചുവെന്ന്.“



തനൂജയുടെ കത്തുകള്‍ക്ക് അവളെ പോലെ തന്നെ ഒരല്പം ദാര്‍ശനികതയുടെ അംശമുണ്ടെന്ന് എനിക്ക് പലപ്പോഴും തോന്നിയിട്ടുണ്ട്. അവളുടേതായ ചില ശൈലികളും ഇംഗ്ലീഷും മലയാളവും ഇടകലര്‍ത്തിയുള്ള എഴുത്തും ഒക്കെ വളരെ ഭംഗിയുള്ളതായിരുന്നു. ഞങ്ങള്‍ തമ്മില്‍ വളരെയധികമൊന്നും എഴുതിയിട്ടിലെങ്കിലും എഴുതിയവയില്‍ മിക്കതിലും വായിച്ച പുസ്തകങ്ങളെ പറ്റിയും കോളേജിനു ശേഷവുമുള്ള ജീവിതം സൌഹൃദം എന്നിവയെ പറ്റിയും ഒക്കെ ഞങ്ങള്‍ എഴുതികൊണ്ടിരുന്നു. ഇന്നും അവ എടുത്തു വച്ച് വായിക്കുമ്പോള്‍ പലപ്പോഴും തോന്നാറുണ്ട്, ഇത്രയുമധികം വായിക്കാറുള്ള സ്വന്തമായി ഒരു എഴുത്തിന്റെ ശൈലിയുള്ള ഒരാള്‍ എന്തേ കൂടുതല്‍ സാഹിത്യപരമായോ ബ്ലോഗിലോഒന്നും എഴുതാത്തെതെന്ന്. എന്റെ ഓട്ടോഗ്രാഫില്‍ തന്നെ അവള്‍ എഴുതിയിരിക്കുന്നത്; അക്ഷരലോകത്തില്‍ പിച്ച വച്ച് തുടങ്ങിയിട്ടില്ലാത്ത ഞാന്‍ ഒരു പാടൊന്നും എഴുതി വൃത്തികേടാക്കുന്നില്ല എന്നാണ്. ജീവിതത്തിലെ തിരക്കുക്കള്‍ക്കിടയില്‍ കത്തുകളില്‍ നിന്ന്‌ ഞങ്ങള്‍ ഇപ്പോള്‍ ഫോണിലേക്കും മെയിലിലേക്കും ചേക്കേറിയിരിക്കുന്നു.



അനിലും ശ്രീരാജും എന്റെ NITC കാലത്തെ സഹമുറിയന്‍‌മാരായിരുന്നു. ഞങ്ങള്‍ക്കിടയില്‍ ആദ്യം വിട്ട് പോയത് അനില്‍ ആയിരുന്നു. GATE –ന് പഠിക്കാന്‍‌. ചാത്തമംഗലത്ത്‌ നിന്ന്‌ ഞാന്‍ കോഴിക്കോട് കാരപറമ്പിലിരിക്കുന്ന അവന് കാര്‍ഡുകളയക്കും. അവന്‍‌ ഇതുപോലൊരെണ്ണം തിരിച്ചും കാച്ചി വിടും –



“dai dhanush.. (പുലിക്കുട്ടാ‍) നിനക്ക് ഞ്ന്‍ എന്താണ് എഴുതേണ്ടത്. ബിനുഷിന്റെ സ്റ്റൈലില്‍ തന്നെ തുടങ്ങാം. ഇപ്പോള്‍ സമയം 12.45 PM. നീ കരുതുന്നുണ്ടാകും ഞാന്‍ ഗേറ്റിനു പഠിക്കുകയാണെന്ന്. മണ്ണാങ്കട്ട. ” REC(NITC) യിലേക്ക് വരാനുള്ള എന്റെ ക്ഷണത്തിനോട് അവന്‍‌ ഇങ്ങനെ പ്രതികരിക്കുന്നു – “REC? അതേതാടാ സ്ഥലം? അവിടെക്കുള്ള ബസ്സ് കോഴിക്കോട് നിന്നുണ്ടോ? ഓ ഞാന്‍ ഈ പറഞ്ഞത് പിന്‍‌വലിക്കുന്നു കാരണം എന്റെ രണ്ട് ബുക്സ് അവിടെയുള്ളത് ഇപ്പോഴാണ് ഓര്‍മ്മ വന്നത്. അതെടുക്കാന്‍‌ വരുമ്പോള്‍‌ കാണാം.”



അതു കഴിഞ്ഞ്‌ ശ്രീ ഭുവനേശ്വറിന് പോയപ്പോള്‍ അതുവരെ സോഫ്റ്റ്‌വെയര്‍ എന്‍‌ജിനീയര്‍ ആകാത്ത എന്നെ ആശ്വസിച്ചു കൊണ്ടുള്ള അവന്റെ കത്തുകള്‍ എന്റെ ഏകാന്തതയിലേക്ക് പറന്നിറങ്ങിയ നന്മകളായിരുന്നു. ഒടുവില്‍‌ ഞാനും മറുനാട്ടില്‍ ഐ.ടി. സ്വപ്നങ്ങളും തേടിപ്പോയി. ഫോണിലും മെയിലിലുമൊക്കെയായി പിന്നെ പരസ്പരമുള്ള ഞങ്ങളുടെ വര്‍ത്തമാനങ്ങള്‍. ഇന്ന്‌ ഇവിടെ ആരെയെങ്കിലും ഞാന്‍ നഷ്ടപെടുന്നുണ്ടെങ്കില്‍ അതു ശ്രീയാണ്.



തോമാച്ചനുമായുള്ള ചങ്ങാത്തം പ്ലസ്സ് ടു തലത്തില്‍ തുടങ്ങിയതാണ്. പ്ലസ്സ് ടു കഴിഞ്ഞ് എന്‍‌ട്രന്‍‌സ് ഫലത്തിനുള്ള കാത്തിരിപ്പിനിടയിലാണ് ഞങ്ങള്‍ കത്തുകള്‍ എഴുതിത്തുടങ്ങിയത്. അതു പിന്നെ കോളേജിലും തുടര്‍ന്നു. ഫോണിന്റെയും മെയിലിന്റെയും ആവിര്‍ഭാവത്തോടെ അതും പിന്നെ നിന്നു. അന്നത്തെ കൌമാര മനസ്സ് എത്ര ബാലിശമായിരുന്നു. ഇപ്പോഴും ഓര്‍ക്കുന്നു ഞാന്‍, ‘അനിയത്തിപ്രാവ്’‘ സിനിമ കണ്ടതിനു ശേഷം ആ സമയത്ത് എഴുതിയ കത്തുകളില്‍ ‘സ്നേഹപൂര്‍വ്വം ധനുഷ്’‘ എന്നതിനു പകരമായി ‘ലവ് ആന്റ് ലവ് ഒണ്‍ലി ധനുഷ്’‘ എന്നു ഞാന്‍ വയ്ക്കുമായിരുന്നു. തിരിഞ്ഞു നോക്കുമ്പോള്‍ തമാശ തോന്നുന്നു.



ആ കാലത്തെ കത്തുകള്‍ പലപ്പോഴും പല അര്‍ത്ഥതില്‍ പലര്‍ക്കും ആശ്വാസദായകങ്ങളായിരുന്നു. ഒരു മുന്തിയ സോഫ്റ്റ്‌വെയര്‍ ജോലിയില്ലാതെ പലയിടങ്ങളിലും പഠിപ്പിച്ചും, ഡിഗ്രി മാത്രം യോഗ്യത ആവശ്യമുള്ള ഏന്താണ്ട് എല്ലാ പരീക്ഷകളും എഴുതിയും നടന്നിരുന്ന സമയത്ത് ശ്രീയുടെയും തനൂജയുടെയും കത്തുകള്‍ ജീവിത്ത്തിന്റെ ആശ്വാസമായിരുന്നു. അതിലുപരി അതിന്റെ ഭാഗമായിരുന്നു. മുംബൈയിലും പൂനയിലും എത്തിയിരുന്ന എന്റെ അനുജത്തിയുടെ കത്തുകള്‍ക്കു എന്റെ മുഖത്തൊരു പുഞ്ചിരി വരുത്താനുള്ള ദിവ്യശക്തിയുണ്ടായിരുന്നു.ശ്രീയ്ക്കും, തനൂജയ്കും, ഉമയ്ക്കുമൊക്കെ മറുപ്പടി അയക്കുമ്പോള്‍ അവരെ നേരില്‍ കണ്ട് സംസാരിക്കുന്ന് ഒരു പ്രതീതിയാണ്‍ എന്നിലുളവാക്കിയിരുന്നത്. പലരുടെയും എഴുത്തിന്റെ ശൈലി നമ്മളെ ചിരിപ്പിക്കുകയും ചിന്തിപ്പിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു.



അതുകൊണ്ടു തന്നെ – “ഞാനിപ്പോള്‍ LD Clerk, Postal Assistant, Bank, LIC എന്നിങ്ങനെയുള്ളത്തില്‍ Apply ചെയ്യാന്‍ ശ്രമിക്കുന്നു. ഏത് ജോലിക്കും അതിന്റേതായ ഒരു നന്മയുണ്ടല്ലോ. ജോലിക്കുപരി ഒരു നല്ല മനുഷ്യനായി ജീവിക്കാന്‍ ശ്രമിക്കുകയാ‍ണ്. ഈ കൊച്ചു ജീവിതത്തില്‍‌ ഒരു പാട്‌ പേരെ സ്നേഹിച്ച് സ്നേഹിച്ച്, സ്നേഹം കൊണ്ട്‌ നമ്മുക്കു ലോകം കീഴടക്കാം,” – എന്നെഴുതിയ എന്റെ പ്രിയ നാട്ടുകാരന്‍‌ ഹരിശങ്കരന്‍‌ മറുപടി അയക്കുമെന്നു എനിയ്ക്കുറപ്പാണ്. അതിനായി ഞാന്‍ കാത്തിരിക്കുകയും ചെയ്യും.



എത്ര കാലം വേണമെങ്കിലും.

Monday, June 01, 2009

ആദരാഞ്ജലികള്‍

"അവരുടെ വെള്ള വസ്ത്രങ്ങളും വിശറികളും കാരണം അവര്‍ വെള്ളപ്പറവകളാണെന്ന് എനിക്ക് തോന്നിപ്പോയി. സ്വര്‍ഗത്തില്‍ പറക്കുന്ന പക്ഷികള്‍. അവര്ക്കൊരോരുത്തര്‍ക്കും നീണ്ടു ചുരുണ്ട മുടിയും തിളങ്ങുന്ന കണ്ണുകളും ചുവന്ന ചുണ്ടുകളും ഉണ്ടായിരുന്നു."


ബാല്യകാലസ്മരണകള്‍ - മാധവിക്കുട്ടി

ആമിയും കമലയും മാധവികുട്ടിയും സുരയ്യയും ഒക്കെ ഇനി വെള്ളരി പറവയായി സ്വര്‍ഗത്തില്‍ ഒഴുകി നടക്കട്ടെ.
ഒരു കാലഘട്ടത്തിന്റെ കഥാകാരിക്ക് ആദരാഞ്ജലികള്‍
Image Courtesy : Manorama Online

Friday, May 08, 2009

and then there was dog...

Well.. my trip to home didn't go the way I expected it to be. To begin with I was never comfortable with the ride at the start. I was not getting my eye in, especially at the segment of road till you touch the Mysore Road. It is always tough. Early morning, the ever confusing twilight, lights from the opposite vehicles and plus my headlights were giving the indication that they would go off anytime. Then there was this oil leak, which was spotted much earlier but I never bothered, topped her up and just started with full confidence. Somewhere down the heart I was having this hunch - "Oh something is not right" I stopped a lot to check the oil leak, didn't rev up the engine much, stood on my comfortable 70-80kmph speed. I crossed Mysore and Nanjangud on my way and cruising towards Calicut.

I now felt really comfortable and had changed my iPod play list to Boss' (A R Rahman) songs. And then it happened at 2 kilometers from Nanjangud. There was this dog eating something in the middle of the road, and a KSRTC bus was coming in the opposite way. I spotted it and immediately knew that it will give me some problem. By the time I released the throttle, the dog had decided which side to run back and it chose my side, and then everything just happened. I remember hitting on the brakes, the bike wobbling, the bus going past me on the other side, my bike going to the left of the road and me hitting the road. And then I stood up and ran out with pain to the side. The next thought I had was about what had happened to the bike and I see some really good people, who were coming in the car behind me, getting my bike onto the stand as petrol was coming out of the tank. They came to me, asked me about the injury, helped me remove my gear, helped with the First Aid Kit I had in my luggage and helped me get the bottle of water I had. My left hand was badly bruised, but thanks to my gear (Cramster Jacket - KJ - Thank You Man, Knee Pads and Studds Helmet) I was unhurt anywhere else. I looked at my jacket, the padding on the left shoulder was heavily torn, and the helmet and visor had bruise marks on it. And I was like thank god I was alive. I had put on the knee pads after initially forgetting about it and then I fell towards the left side of road and not to right. I was damn lucky. Otherwise I would have been writing this post from hell, if it had an Internet connection. The dog squealed around for sometime and took it flight towards heaven.

The people adviced me to take rest as I was getting giddiness and I rested like close to 45 minutes. Another car stopped by and a good fellow from that came and made my bike ready to ride. Red's left footrest, Crash Guard and gear shaft had bend on the impact, but otherwise she was perfect. These people left only when I was kind of ready to ride on. That is the beauty of riding solo and on the highways. You always find good people to help you. I couldn't have imagined the same if it happened in Bangalore. Just my perception.

I ride on after an hour and I reached Gundelpet, went to a hospital to do the dressing and have the X-Ray. But I could not take the X-Ray as it would take me another hour, since the Doctor was busy. So I decided to move on. I drove pretty slowly with the pain in hand and applying the clutch for shifting the gear was giving me nightmares. I had a very tough time riding down the Thamarassery Churam with Kurusinte Vazhi coming in the opposite direction (It was Good Friday). There were people all over the Ghats and understandably there was vehicles piled up moving slowly and riding half clutch was near impossible in that state. Well to praise myself, when the going gets tough, tough gets going :) .

So somehow I reach my home close to 2 hours late at 4.30 PM. My parents had a doubt that something had happened as I wouldn't have been so late, and when I called them in between the ride, I had told them there was lot of checking due to elections and about Kurisinte Vazhi . I reached home and mom was waiting and I told her about the accident. The next thing she tells me is that it is there in my horoscope that I will have injuries (Odivu and Chathavu) during this time (She is reading it a lot these days fro obvious reasons - Punnara Mon Pora Neranju Nilkuvanallo) and so it is ok. I removed my torn glove on the left hand and it was tough to remove it. The swelling had become so big and the golve had become tight. Then I realised there is definitely a fracture.

The next hours were spent in taking X-Ray, Achan first scanning it and confirming the minor fracture, going to hospital to put the plaster and the Ortho Doctor advised me 3 weeks rest. I was off for one week and came back office after that. Last week I removed the cast and now I am able to type with both hands. Even though that one week rest hampered my earlier plans, I had some really good time off to just think about in life in general, read a huge portion of The Brothers Karamazov (Simply Awesome - Red Salute to Doestoevsky), eat a lot and sleep. I voted after a long time and then did everything with my right hand till this last weekend.

And about rides. I am on for it anytime. This time after having the accident, I never had an issue in mind on driving on. I was confident as ever. Sometimes after an accident or fall, you are scared to drive on. It happened to me last time when I fell nearto my office. It was nothing and just twisted my ankle. But I was less confident while riding after it and for a few days. This time my only goal was to reach home. Red is now in Gopettan's Garage getting ready. He called me up and told that my bike's rear break drum had almost worn off and the rear wheel spokes had a dent. But this was not due to my accident. It was there even before I started my ride :).

Some days you just need to trust your vehicle.

Image - Me in the Riding Gear on My Himalayan Escapades

P.S: Thanks for everyone who wished me the best. Alexis and Sandeep special thanks to you two

Thursday, April 09, 2009

vacation time...

Another Long Weekend and another traveling nightmare for Bangaloreans. Abhi left yesterday after his short visit to Bangalore and told me about the rush in general compartments of Island Express. It was terrible. I can understand it, for three years ago I too was part of that crowd. I have scribbled every detail of that night's journey in my personal diary, to make it an entry into my yet to be published post - My Worst Travels. Cancellation of a Bus due to unwanted incidents that happened in Bangalore, a general ticket to Palakkad, barging into a Second Class Compartment only to be thrown out at Erode, getting into Kerala Express' general compartment and after a long bus ride to my home town I reached home nearly by noon next day.

Every long weekend people at Bangalore traveling to Kerala are at the mercy of the Bus guys. Especially for people like me who come from Malabar area, there is no alternative other than the buses. There is a train which goes all around Palakkad, but on odd days at odd timings and starts from a station quite far away. The rail link between Thalasseri and Mysore remains as a promise in papers. The initial survey took place way back in 1910 but still the line remains as a dream for the people of Malabar.

The Bus guys around are all the same. When we approach for bus ticket much before the special day or long weekend, they say come on the 15th or 30th day before and get it as the bookings are not yet open. If you go on that day, they will say the bookings are all over. If you know somebody there, you may get a ticket. For last Onam, I booked a ticket from my home town travels guy, since I know that guy very well. He managed to get me one ticket, and when I traveled on that day the bus was almost empty. The reason - the train was running that same day and most of the people have gone by it. Fortunately the bus lobby didn't have the power to reschedule the train or reschedule Thiruvonam. Just see the power of one train running. If it was scheduled to leave every Friday instead of a Saturday, how much impact would it have made on the Bus guys.

From then on, I decided that, for special days or long weekends I would try to drive down with my colleague or ride down myself with Red. And so tomorrow I am riding down. Its been some time since I had a long trip and hence I was so sure that I should do it. Plus I wanted to have a break, do what I always wanted to do. Just Ride. Since elections are also falling at the same time, I decided to make this a long vacation. So I will be back after casting my vote.

Wishing you all Happy Easter and Vishu.

Information Courtesy on Thalasseri-Mysore Rail Link
[1] - http://trainweb.org/railkerala/articles/sudha_mysore.htm
[2] - http://www.hindu.com/2006/02/09/stories/2006020913370300.htm

Wednesday, April 08, 2009

ഒരു കൊച്ചു കഥ..

അങ്ങനെ ഒരു വര്‍ഷത്തിനു ശേഷം വീണ്ടുമൊരു കഥ. ഒരു സാധാരണമായ ചെറുതിലും ചെറുതായ ചെറുകഥ. സദാനന്ദന്റെ പ്രതിഷേധ ചിന്തകള്‍ . ഇന്നലത്തെ ചെരുപ്പേറാണ് ആധാരം. അധികം ബോറാക്കിയില്ലെന്നു തോന്നുന്നു.

Wednesday, April 01, 2009

goa poa - three years after

Its been three years, to be exact on this day, since we did our grand trip. The one and only Goa Poa. It was fun, more fun and more n' more fun only. Three days of being in the sun, beach and water. Playing cricket and an unknown game. A place where I lost my spectacles and tried contact lenses for the first time. The long journeys in the Volvo, Club Mahindra and the best photos I took in my life time. The best ever trip I had in my life, may be all of our life's.


Today three years after PP is in Dubai with Lulu, Guru and Suni are married, Jyothi is father of Kichoos, Aravind on the verge of getting married, while Abhi did an Aishwarya Parinayam and my foster parents Kich and Seena are expecting their baby soon. And I on this day almost found a big 1 BHK to move out alone :).

When I made all these work on the photo and send it to the gang, with a title "Cherruppakkar" , Kichan was the first to notice that all except me are committed or married in this. E-Photoyil kaannunna ellavarkkum Pennum Pedakozhiyumaayi was his observation. And that's true too :)

Three years after, today when I talked to Seena about it she said that still we all have that fire of youthness in us, and only when we see the new younger guys joining the company or team we realize -"Yea, we have grown old".

To me the 29th year of existence was promising and fun, with a little bit of hassles. But for a Goa Poa, I will be there any day. Bang Bang for the Goa Poa Reloaded!!

Tuesday, March 24, 2009

ഒഡീസി.. ആഹോയ്..!!

വീണ്ടുമൊരു റോയല്‍ എന്‍ഫീല്‍ഡ് ഹിമാലയന്‍ ഒഡീസ്സിക്ക് കാഹളമുണര്‍ന്നിരിക്കുന്നു. എന്റെ റെഡ്ഡില്‍ ഓടി കുതിച്ച് ഗാട്ടാ ലൂപ്സും, നാഥൂലായും, ബര്‍ലാചാ ലായുമൊക്കെ അഭിയ്ക്കും, അരവിന്ദിനും, ബാലേട്ടനും, ഗോപേട്ടനും, അനൂപിനുമൊപ്പം താണ്ടാന്‍ തോന്നുന്നു. ഹൊ ഇപ്പൊ തിരിഞ്ഞു നൊക്കുംബോള്‍ രൊമാഞ്ചം. എങ്ങനാപ്പാ ഈ ധൈര്യം ഉണ്ടായതു. സമ്മതിക്കണം ഈ എന്നെ. അതോ ഇനി കിലുക്കത്തില്‍ ലാലേട്ടന്‍ ചോദിച്ചതു പോലെ “വട്ടാണല്ലേ” എന്നു മനസ്സിനോട് ആയിരം വട്ടം ചോദിക്കേണ്ടിയീരിക്കുന്നു.
ആവൊ, എന്തെരൊ എന്തൊ, അതിന് ശേഷം എല്ലാ കൊല്ലവും ഈ സമയമാകുംബോള്‍ ഒരാന്തലാണു. പോയാലോ. ഒന്നു പോയി മോറെ പ്ലെയിന്‍സിലെ പൂഴി മണലില്‍ പൂണ്ടിറങ്ങി, കഷ്ടപെട്ടു, ബുദ്ധിമുട്ടി, വണ്ടിയോടിച്ചാലോ. തണുത്തുറഞ്ഞ രാത്രിയില്‍ മലമുകളില്‍ നിന്നു അരിച്ചിറങ്ങുന്ന മലവെള്ളത്തില്‍ കാലുകുത്തിയാലോ. നൊക്കാമെന്നു പറയാന്‍ പൊലും പറ്റുമോ, അഗോളമാന്ദ്യം, ലീവ് നഹി നഹി, പിന്നെ പ്രമുഖ ‘പാര്‍ട്ട് ണര്‍ ഇന്‍ ക്രൈം’ -ന്റെ ഐശ്വര്‍യാ പരിണയവും ലീവ് ചോദിച്ചാല്‍ ജോലി പോകുന്ന അവസ്ഥയും. ഹാ! എന്തെങ്കിലുമൊക്കെ ഒപ്പിക്കണം.